„Arcydzieło.” Guardian
„Niekwestionowane odkrycie. Nadzwyczajna pisarka.” Le Monde
„Wydawnicze wydarzenie lata. Tak nieposłuszne, niepohamowane i porywające jak kobieta w głębi swojego serca.” The Independent
„Czas będzie pracował na korzyść książek Goliardy Sapienzy. I to nie jest życzenie: to głębokie przekonanie” Cesare Garboli
Książka, której historia jest równie porywająca jak jej fabuła.
Powieść przeklęta. Odrzucona przez największych włoskich wydawców. Przeleżała w skrzyni dwadzieścia lat czekając na wydanie. Z jej powodu Goliarda Sapienza niemal straciła zmysły, wpadła w ubóstwo a nawet trafiła do więzienia.
Napisana z epickim rozmachem doczekała się publikacji dopiero po śmierci autorki. Po tym jak odniosła sukces za granicą (300 tys. egzemplarzy sprzedano we Francji), wtedy doceniono ją także w kraju pochodzenia i wydano we Włoszech.
To powieść do głębi feministyczna, o silnej kobiecie, która by się wyemancypować nie potrzebuje męskiej życzliwości. Kobiecie, która uprawia niekonwencjonalną ascezę, praktykuje uważny wgląd w siebie, a przy tym jest wspaniałą matką i kochanką. Modesta żyje pełną piersią i zażarcie walczy o wolność własną i swoich bliskich. Jednocześnie ubolewa nad regułami jakimi rządzi się świat i tęskni za inną rzeczywistością.
„Obsceniczna”, „Niemoralna”, „Szokująca”
Nie znała granic, wątpiła we wszystko, wierzyła każdemu.
Modesta urodziła się na Sycylii w 1900 r., jej seksualna wolność i intelektualna niezależność były obrazą dla ówczesnej moralności. Ta charakterna dziewczyna przesiąknięta ogromnym pragnieniem życia nigdy nie przestała uwodzić kobiet ani mężczyzn. Wychowana w ubóstwie wierzyła, że pisane jest jej lepsze życie. Jako dziecko trafiła do klasztoru a następnie do arystokratycznego pałacu. Jej niezwykły talent i makiaweliczna inteligencja pozwalają jej zarządzać finansami rodu i dzięki zawartemu dla pozoru małżeństwu uzyskać arystokratyczny tytuł.
Powieść jest wnikliwym spojrzeniem na XX wiek, najważniejsze wydarzenia polityczne i zmiany społeczne, widziane oczami niezwykłej kobiety, która łamie reguły przesiąkniętego faszyzmem patriarchalnego społeczeństwa. Kochająca matka własnych i przybranych dzieci, zmysłowa kochanka, istota pełna witalności i niewygodna, wedle kryteriów powszechnie obowiązującej etyki – głęboko niemoralna, Modesta uczestniczy w historii XX wieku z siłą charakterystyczną dla każdej wielkiej postaci literackiej.
Mąż Goliardy, Angelo Pellegrino, o książce
Mówią, że każda książka posiada własne przeznaczenie. A skoro tak, to bez wątpienia i ja mam swoje miejsce w losie Sztuki radości od roku 1975, kiedy to poznałem Goliardę, a następnie na jej prośbę podjąłem się pracy nad redakcją powieści. Jej nagła śmierć w roku 1996 związała mnie z książką w sposób ostateczny: na mnie bowiem spoczęła odpowiedzialność za to, jaki los spotka historię o życiu Modesty, ukończoną przez moją żonę w odległym 1976 roku. Odrzucona wówczas przez największych włoskich wydawców, przeleżała w szafie mojej pracowni całe dwadzieścia lat, czekając na lepsze czasy. Te nigdy nie nadeszły. Aż do śmierci Goliardy.
Opublikowałem więc Sztukę radości własnym sumptem w nakładzie tysiąca sztuk w wydawnictwie Stampa Alternativa. Był rok 1998. Powieść otrzymało wielu krytyków i pisarzy. Przemilczeli ją. Pamiętam, że codziennie chodziłem do tej samej księgarni należącej do sieci Feltrinelli, gdzie jedyne dwa dostępne egzemplarze zostały ukryte za innymi pozycjami na wysokiej półce ukrytej za kolumną. Mówiłem sobie za każdym razem: ale kto ją kupi? Pewnego dnia zauważyłem, że jednej książki brakuje. Wiele bym dał za możliwość poznania tożsamości nabywcy. Po jakimś czasie zniknął również drugi egzemplarz. To było zdumiewające.
Autorka nadzwyczajna
Goliarda Sapienza (1924–1996) urodziła się w Katanii, w rodzinie o poglądach socjalistycznych. W wieku siedemnastu lat przeprowadziła się do Rzymu, by studiować w tamtejszej Akademii Sztuki Teatralnej. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych uznana aktorka teatralna i okazjonalnie filmowa, pracowała między innymi z Viscontim (rola w Zmysłach), Blasettim i Masellim. Autorka czterech powieści wydanych za życia i siedmiu innych dzieł – powieści, zbiorów opowiadań i tomów poezji – opublikowanych pośmiertnie.
„Arcydzieło.” Guardian
„Niekwestionowane odkrycie. Nadzywczajna pisarka.” Le Monde
„Wydawnicze wydarzenie lata. Tak nieposłuszne, niepohamowane i porywające jak kobieta w głębi swojego serca.” The Independent
„Czas będzie pracował na korzyść książek Goliardy Sapienzy. I to nie jest życzenie: to głębokie przekonanie” Cesare Garboli
Książka, której historia jest równie porywająca jak jej fabuła
Powieść przeklęta. Odrzucona przez największych włoskich wydawców. Przeleżała w skrzyni dwadzieścia lat czekając na wydanie. Z jej powodu Goliarda Sapienza niemal straciła zmysły, wpadła w ubóstwo a nawet trafiła do więzienia.
Napisana z epickim rozmachem doczekała się publikacji dopiero po śmierci autorki. Po tym jak odniosła sukces za granicą (300 tys. egzemplarzy sprzedano we Francji), wtedy doceniono ją także w kraju pochodzenia i wydano we Włoszech.
To powieść do głębi feministyczna, o silnej kobiecie, która by się wyemancypować nie potrzebuje męskiej życzliwości. Kobiecie, która uprawia niekonwencjonalną ascezę, praktykuje uważny wgląd w siebie, a przy tym jest wspaniałą matką i kochanką. Modesta żyje pełną piersią i zażarcie walczy o wolność własną i swoich bliskich. Jednocześnie ubolewa nad regułami jakimi rządzi się świat i tęskni za inną rzeczywistością.
„Obsceniczna”, „Niemoralna”, „Szokująca”
Nie znała granic, wątpiła we wszystko, wierzyła każdemu.
Modesta urodziła się na Sycylii w 1900 r., jej seksualna wolność i intelektualna niezależność były obrazą dla ówczesnej moralności. Ta charakterna dziewczyna przesiąknięta ogromnym pragnieniem życia nigdy nie przestała uwodzić kobiet ani mężczyzn. Wychowana w ubóstwie wierzyła, że pisane jest jej lepsze życie. Jako dziecko trafiła do klasztoru a następnie do arystokratycznego pałacu. Jej niezwykły talent i makiaweliczna inteligencja pozwalają jej zarządzać finansami rodu i dzięki zawartemu dla pozoru małżeństwu uzyskać arystokratyczny tytuł.
Powieść jest wnikliwym spojrzeniem na XX wiek, najważniejsze wydarzenia polityczne i zmiany społeczne, widziane oczami niezwykłej kobiety, która łamie reguły przesiąkniętego faszyzmem patriarchalnego społeczeństwa. Kochająca matka własnych i przybranych dzieci, zmysłowa kochanka, istota pełna witalności i niewygodna, wedle kryteriów powszechnie obowiązującej etyki – głęboko niemoralna, Modesta uczestniczy w historii XX wieku z siłą charakterystyczną dla każdej wielkiej postaci literackiej.
Mąż Goliardy, Angelo Pellegrino, o książce
Mówią, że każda książka posiada własne przeznaczenie. A skoro tak, to bez wątpienia i ja mam swoje miejsce w losie Sztuki radości od roku 1975, kiedy to poznałem Goliardę, a następnie na jej prośbę podjąłem się pracy nad redakcją powieści. Jej nagła śmierć w roku 1996 związała mnie z książką w sposób ostateczny: na mnie bowiem spoczęła odpowiedzialność za to, jaki los spotka historię o życiu Modesty, ukończoną przez moją żonę w odległym 1976 roku. Odrzucona wówczas przez największych włoskich wydawców, przeleżała w szafie mojej pracowni całe dwadzieścia lat, czekając na lepsze czasy. Te nigdy nie nadeszły. Aż do śmierci Goliardy.
Opublikowałem więc Sztukę radości własnym sumptem w nakładzie tysiąca sztuk w wydawnictwie Stampa Alternativa. Był rok 1998. Powieść otrzymało wielu krytyków i pisarzy. Przemilczeli ją. Pamiętam, że codziennie chodziłem do tej samej księgarni należącej do sieci Feltrinelli, gdzie jedyne dwa dostępne egzemplarze zostały ukryte za innymi pozycjami na wysokiej półce ukrytej za kolumną. Mówiłem sobie za każdym razem: ale kto ją kupi? Pewnego dnia zauważyłem, że jednej książki brakuje. Wiele bym dał za możliwość poznania tożsamości nabywcy. Po jakimś czasie zniknął również drugi egzemplarz. To było zdumiewające.
Goliarda Sapienza (1924–1996) urodziła się w Katanii, w rodzinie o poglądach socjalistycznych. W wieku siedemnastu lat przeprowadziła się do Rzymu, by studiować w tamtejszej Akademii Sztuki Teatralnej. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych uznana aktorka teatralna i okazjonalnie filmowa, pracowała między innymi z Viscontim (rola w Zmysłach), Blasettim i Masellim. Autorka czterech powieści wydanych za życia i siedmiu innych dzieł – powieści, zbiorów opowiadań i tomów poezji – opublikowanych pośmiertnie.
Zawsze mówiła, że pisanie oznacza wykradanie czasu wszystkiemu, nawet radości. Pisała odręcznie, mówiła, że potrzebuje odczuwać emocje w uderzeniach tętna, w nadgarstku, i używała najzwyklejszego długopisu Bic z czarnym atramentem. Zużywała tych długopisów dziesiątki, bo roznosiła je wszędzie, a potem nie mogła ich znaleźć. Stawiała słowo po słowie, zwiększając lewy margines z każdą nową linią, aż do zredukowania jej do jednego czy dwóch słów. Wtedy zaczynała z powrotem pisać od początku linii. Wychodził z tego ciekawy rysunek, rodzaj elektrokardiogramu słów; to było zdecydowanie pismo w rytmie serca.
Odpoczywała kanonicznie, w niedziele. Paliła dużo, tak jak wówczas niemal wszyscy. Dzień pracy często kończyła gorącą kąpielą. Była niezwykle utalentowaną kucharką. Bardzo jej zależało, by ten jej talent został doceniony. Mogliby sobie mówić, że jest przeciętną pisarką
Prywatnie tu: tudorotasokolowska.pl
Prowadzący:
Dorota Sokołowska
