Radio Białystok | Magazyny | Czytam książki | "Ja,Tamara. Powieść o Tamarze Łempickiej"Grzegorz Musiał
Pierwsza, fascynująca powieść o największej polskiej malarce, Tamarze Łempickiej (1898 – 1980). Genialne obrazy i arcybarwne życie. Podróże do Włoch, Niemiec, Ameryki. Dramatyczne okoliczności wydostania się z bolszewickiej Rosji za cenę, która, jak przekonująco pokazuje Grzegorz Musiał, nie pozwoli już nigdy uzyskać spokoju. Pytanie - czy Tamarze na życiowym spokoju zależało? Na ołtarzu sztuki składała ofiary, które prowadziły do wyniszczenia. Była ona niebywałym kłębowiskiem sprzeczności. I świadkiem epoki. Znała wszystkich wielkich artystów, którzy w okresie międzywojennym w Paryżu mieszkali i do Paryża zjeżdżali: Pablo Picasso, André Gide, Jean Cocteau, Gertruda Stein, Coco Chanel, Marlena Dietrich. Ekscentryczna Tamara w powieści Musiała to postać absolutnie niepodległa, skrajnie odważna, swoją niezależnością często raniąca najbliższych.
Łempicka demaskuje mielizny części paryskiej bohemy znajdującej się pod urokiem i wpływami sowieckiej Rosji, jednocześnie wchodzi w ten świat, nie potrafi sobie niczego odmówić, a szczególnie narkotyków i zapładniających ją twórczo erotycznych podbojów, z których łatwo się rozgrzesza. Grzegorz Musiał namalował postać, którą najpierw chcemy potępić, by za chwilę wielbić.
Czy to się komu podoba czy nie, jest dziś Tamara Łempicka najbardziej znaną polską malarką.
A że bywa nazywana również artystką rosyjską, żydowską, francuską, a nawet amerykańsko-meksykańską, warto poznać jej fascynujące życie. I równie ciekawe poglądy, a była zawziętą antykomunistką, konserwatystką, katoliczką, żyjąc przy tym jakby całkowicie wbrew głoszonym zasadom, co dotyczy niewyłącznie homoerotyzmu.
Pablo Picasso powiedział ponoć o niej, że zabijała wszystko, co kochała.
Krzysztof Masłoń
Al fine:
Dowód na to, że literatura może być soczystym kawałkiem krwawego mięcha.
Krzysztof Varga
Bogactwo tej książki wręcz oszołamia.
Michał Głowiński
To proza zupełnie wyjątkowa jedna z samotnych wysp na morzu literackiego ble-ble, intelektualnego ciamkania, banalizmu...
Dariusz Nowacki
Dziennik z Iowa: Czyta się jednym tchem (...) To osobista wypowiedź (...) boleśnie prawdziwa i wnikliwa.
Kinga Dunin
W powieści Ja, Tamara Grzegorz Musiał z sukcesem tworzy własny portret Łempickiej. (...)Jej siła promieniuje, staje się wzorcem, trochę niepokojącym, jak modliszka.
Leszek Bugajski
Grzegorz Musiał (ur. 1952 w Bydgoszczy) lekarz, poeta, pisarz, autor m.in. Al fine, Dziennika bez dat, Dziennika wojny jaruzelskiej, Dziennika z Iowa, tomów wierszy, tłumaczeń współczesnych poetów amerykańskich, w tym dwóch tomów poezji Allena Ginsberga.
Prywatnie tu: tudorotasokolowska.pl
Prowadzący:
Dorota Sokołowska