Po sukcesie pierwszej, bestsellerowej książki "Nietypowa Matka Polka" zaprasza w kolejną podróż do świata pełnego autoironii i dystansu do rzeczywistości, w którym szczerze i bez kompromisów idzie na zwarcie z konwenansami. Przygotujcie się, bo nie bierze jeńców! Premiera 14 lipca.
"Nietypowa Matka Polka 2" to zbiór felietonów autorki, a jej cięty język oraz wyjątkowa zdolność obserwacji w połączeniu nieprzeciętnym poczuciem humoru tworzą idealne remedium na otaczającą nas rzeczywistość. Składa się z czterech zróżnicowanych tematycznie części. Każda z nich dotyczy innego obszaru życia autorki – jako kobiety, matki, Polki oraz świadkini i uczestniczki kobiecej rewolucji. Od pierwszego tomu różni ją to, że oprócz lekkich tekstów dotyczących codzienności, Anna Szczepanek podejmuje również poważniejsze, fundamentalne tematy i zachęca do filozoficznych rozważań. Wzbogaciła też książkę o zdjęcia.
Najnowszy tytuł jest bardziej zróżnicowany. Znajdziecie tam zarówno felietony pisane na dużym luzie, jak i takie, które poruszają cięższe, bardziej refleksyjne tematy. Ta pozycja jest słodko-gorzka. Taka jestem ja. Takie jest życie. Chcę być z Wami szczera, inaczej nie widzę sensu pisania. Zresztą inaczej też nie umiem, zatem nie będę udawała, że było mi ostatnimi czasy zawsze do śmiechu. Chcę też korzystać z zasięgów i starać się zmieniać świat na nieco lepszy, przyjaźniejszy nam wszystkim, bardziej tolerancyjny. I chcę to robić, m.in. pokazując niektóre kwestie społeczno- polityczne swoimi oczami. A moje oczy mnóstwo rzeczy już widziały. I nadal widzą nie tylko biel i czerń, ale i wiele odcieni szarości. Nie lubię patosu, jestem prostą kobietą, nie chcę więc używać wielkich słów, ale chcę, żebyście wiedzieli, że ta książka to też w poniekąd mój manifest. Jeśli choć jedna osoba się nad nią zaduma, gdy trzeba; jeśli choć jedna osoba się uśmiechnie, zrelaksuje przy tych luźnych tekstach i jeśli choć jednej osobie da ona siłę, to będę wiedziała, że warto było pisać.
NIETYPOWA
Rzecz o tym, dlaczego irlandzkie staruszki dissują ludzi z gangu, a wąskie drogi są równie irytujące jak ronda i rowerzyści oraz po co Siara obstawia auto pustymi kanistrami. O bezsensie wypraw nad angielskie jeziora, pasji dekonspirowania przeklinających publicznie rodaków, podstępnej odzieży i wyższości suszonych winogron nad rodzynkami. Oraz o tym, że bezwzględnie nie należy ufać rodzinnym fotografom, jutubowym makijażystkom, za to warto i należy uważać na to, czego się pragnie.
„Zrobiłem to coś dla Ciebie własnymi rękami! Jak Cię znam, to Ci się spodoba!”.
No, tu już się zdradził! Od razu wiedziałam, co to jest! Na wszelki wypadek jednak poukładałam w głowie jeszcze raz puzzelki: zrobił coś dla mnie, z miłości, wykonał to własnymi rękami, będzie mi się to podobać, a moje kumpele padną z zazdrości.
Wiem!
To proste!
Dostanę bimber!
Późne popołudnie. Wchodzi do domu.
– To bimber! – krzyczę.
– Co? Jaki bimber? Porypało cię?! – Po czym wyciąga zza pleców to, co widzicie Państwo na zdjęciu (ale nie kota) i dumny woła: – To drewniany miecz! – I jeszcze pyta: – Podoba ci się?
No więc masuję skronie dość mocno, żeby sobie powiekę podciągnąć, co mi natychmiast opadła, i przyglądam mu się. A potem na wszelki wypadek szeptem, bo czuję, jak mi zaraz ciśnienie łeb rozsadzi, grzecznie mówię:
– Przypomnij mi, proszę, po kiego wała mi drewniany miecz?
Na co mój 40-letni mąż radośnie odpowiada:
– Głupiaś! Zrobię taki drugi i będziemy się nawalać!
MATKA
Część, w której dowiemy się, dlaczego węże nie mają nóg, z jakiego powodu nie powinno się klaskać przy biedronkach oraz do czego mogą służą czosnek i frytki. A także o mocy, jaką daje czytanie książek, przenikliwości dziecięcych umysłów, przemożnej chęci dzielenia się wszystkim (której nie powinno się ulegać!), nierozwiązywalnych zadaniach z fizyki, połamanych palcach, myleniu chamstwa z dystansem, asertywności u fryzjera i zmieniającej się perspektywie.
Ubraliśmy choinkę przy „Snow is falling” Shakin Stevensa, „Happy Xmas” Lennona i takich tam innych.
Jest śliczna.
Nasza wysłużona, sztuczna choinka. Wygląda jak co roku, czyli jak znajomy żul Marian z mojej gdańskiej dzielni, tylko że ubrany w garnitur.
I można nawet podejść do niej blisko, czy tam posiedzieć obok, bo w tym roku zabroniłam dzieciom psikać ją leśnym odświeżaczem do kibla.
Przy okazji zrobiłam przegląd bombek. Wyszło mi, że jesteśmy albo biedni, albo sentymentalni.
Znalazłam bombki z mojego dzieciństwa.
I przy okazji światopogląd mi runął, gdy wyciągnęłam rękę i powiedziałam do syna:
– Ja wieszam ufoludka z pindolem na wierzchu i laserem w ręku!
– Masz na myśli pszczółkę z żądłem i akordeonem? – zapytał syn, unosząc jedną brew, jednocześnie prostując bombce skrzydełka i obracając głowę o 180 stopni.
Pszczółka z żądłem i akordeonem!
Kto by pomyślał?! Jak to dzieci zmieniają człowiekowi perspektywę widzenia…
POLKA ‖ REWOLUCJA
Te dwie części zdecydowanie różnią się od poprzednich, lekkich i przepełnionych humorem. Autorka podejmuje kwestie najcięższego kalibru – polityczną i kościelną obłudę. Wyczulona na fałsz punktuje blichtr, bylejakość, instagramowe pozoranctwo. Stoi w kontrze do dobrze sprzedającej się, konsumpcyjnej i komercyjnej nieprawdy. Jest szalenie szczera, dobitnie konfrontuje potrzeby, oczekiwania, ideały i wzorce z realiami. I w tym tkwi jej siła.
Nie pozwalam się pouczać, gdy o to nie proszę. Odczuliście to nie raz, moi drodzy czytelnicy, gdy próbowaliście sugerować mi w komentarzach pod postami, że kobiecie nie wypada tak brzydko mówić.
To ja decyduję o tym, co mi wypada, a czego mi nie wypada. Nie Wy, ani nikt inny.
Nie słucham rad od przypadkowych ludzi, gdy o nie nie pytam.
Nie uznaję autorytetów innych niż naukowe.
Walczę o swoje.
Kiedy mam coś do powiedzenia, nie będę milczeć i nie pozwolę się nikomu uciszyć.
Nikt nie będzie decydował za mnie ani o długości mojej sukienki, ani o mojej karierze zawodowej, ani o tym, czy urodzę.
Ja nie jestem miła i grzeczna, gdy nie czuję takiej potrzeby.
Mój mąż jest moim partnerem, nie moim panem i władcą.
Nie muszę być ładna i powabna. I chuj komu do tego, ile ważę, co noszę czy jak wyglądam. Dla mnie ważne jest WYŁĄCZNIE, jak ja się ze sobą czuję.
A czuję się ze sobą wyśmienicie!
Ja nie klękam!
Ja stoję dumnie wyprostowana i o to samo Was proszę.
Wstańcie z kolan czytelniczki, koleżanki, znajome, przyjaciółki, Polki, KOBIETY, Wy wszystkie, które jeszcze tego nie zrobiłyście! Przestańcie słuchać tych, którzy Was nie szanują, którzy widzą w Was głupią babę, obiekt seksualny, kogoś gorszego.
Nie klękajcie!
Siła, która jest we mnie, jest też w każdej z Was. Jeśli jej nie słyszycie, nie czujecie, to wyłącznie dlatego, że inni bardzo starali się ją zagłuszyć. Chamowaci politycy, kretyńskie media, obrzydliwi w swej postawie księża, a może Wasi zakompleksieni partnerzy, rodzice czy fałszywi przyjaciele, bojący się życia w cieniu kogoś, kto mógłby ich w jakimkolwiek aspekcie przerosnąć.
O autorce:
Nietypowa Matka Polka – nieprzeciętnie inteligentna komentatorka rzeczywistości, ambasadorka normalności i pogromczyni chamstwa. Przede wszystkim kochająca matka czterech synów, miłośniczka kotów, o których z czułością mówi „sierściuchy.” I żona ubóstwiająca swojego Siarę. Od kilku lat publikuje skrzące się dowcipem teksty na blogu i fanpage’u „Nietypowa Matka Polka”.
Prywatnie tu: tudorotasokolowska.pl
Prowadzący:
Dorota Sokołowska
