"150 kłopotliwych śmieci" - felieton Adama Dąbrowskiego

Od A jak "agrafki" do Ż jak "żarówki" - jedna z ogólnopolskich gazet wydała ostatnio dodatek o prawidłowej selekcji odpadów.

"150 kłopotliwych śmieci" - to tytuł broszurki, która na dwudziestu kilku stronach doradza co, do którego pojemnika powinniśmy wyrzucać.

Kiedy jakiś czas temu o selekcji zaczęło się robić głośno, przygotowałem felieton, który kończył się stwierdzeniem, że chcąc zachować się prawidłowo, powinienem po wypiciu kapslowanego napoju, wyrzucić do jednego pojemnika butelkę, do drugiego oderwaną papierową etykietę, a do trzeciego kapsel. Pomysł wydał mi się wtedy tak absurdalny, że aż śmieszny. I oto okazuje się teraz, że to wcale nie był pomysł głupi, tylko… ambitny. 

Za takie działanie uznała bowiem gazeta rozdzielanie odpadów z różnych materiałów na podstawowe części składowe. Ambitni – zadaniem autorów tego poradnika – wydłubują plastikowe dyfuzory ze szklanych flakonów po perfumach, żeby wrzucić je osobno do pojemnika żółtego i zielonego, pierogi z mięsem wyrzucają do innego pojemnika niż te z owocami, a nawet tną pudełka po pizzy, żeby oddać na makulaturę (czyli do pojemnika niebieskiego) przynajmniej tę niezabrudzoną część. W ogóle te wskazówki dla ambitnych są najciekawsze. Chociaż przyznaję, że nie wszystkie zrozumiałem. Tłumacząc jak rozdzielić uszkodzony młotek na część metalową (pojemnik żółty) i drewnianą, zamieszcza gazeta poradę, by tę drugą, czyli trzonek, JEŚLI NIE JEST POLAKIEROWANY, wyrzucić do odpadów zmieszanych. Ale co zrobić, jeśli jest polakierowany? Odwieźć do Punktu Selektywnej Zbiórki Odpadów Komunalnych? Nie wiadomo. Ale na pewno nie zaszkodzi, bo często tam czytelników autorzy poradnika odsyłają. I to nie tylko z odpadami o dużych gabarytach, czy ze sprzętem elektrycznym. Tam powinniśmy wozić też opakowania po dezodorantach, płyty cd, przepalone żarówki, uszkodzone karty SIM, a nawet opróżnione zapalniczki jednorazowe. Chyba nie wiedzą, że w większości gmin ten tzw. PSZOK jest jeden, i to czasem oddalony od mieszkańców o dziesiątki kilometrów…
Chociaż czasem coś podpowiedzą, jak w przypadku luster. Otóż te duże w ramach trzeba odwieźć do specjalnego punktu, ale małe można wyrzucać już do czarnego pojemnika. Czy to nie jest wyraźna sugestia?

Przy okazji tematów szklanych, to zafrapowało mnie użyte w poradniku określenie „blachy szklane”. Inne warte odnotowania nowinki tam zamieszczone to np. „mąka z ciasta”, albo to, że „producenci powlekają czekoladę folią aluminiową”. Bo u nas na prowincji to jeszcze ją normalnie w te folię chyba zawijają.

Ta folia do pokrywania słodyczy to w ogóle jakaś ciekawostka, bo wg autorów poradnika powinna lądować ostatecznie w pojemniku czarnym, podczas gdy folia i sreberko z paczek papierosów już w tym z metalem i plastikiem, czyli żółtym…

I to od razu nasunęło mi pomysł. Ponieważ takiego poradnika i tak nikt w widocznym miejscu nie wywiesi (bo to jednak 24 strony), a od ciągłego przewracania kartek w poszukiwaniu porady sam szybko wyląduje w niebieskim pojemniku, może by nałożyć na producentów obowiązek znakowania swoich produktów? Np. takimi kolorowymi kółeczkami: żółtymi metale i tworzywa sztuczne, niebieskimi- papier, czerwonymi – urządzenia elektryczne itd.. Na pewno ułatwiłoby to życie niejednemu, który stojąc przy śmietniku przeżywać będzie hamletyczny dylemat: „do czarnego, czy zielonego – oto jest pytanie…”.

Że pomysł wydaje się absurdalny? Ale może tylko na razie tylko takim się wydaje, bo i ten także niebawem dopędzi nasza rzeczywistość.

Obecnie obowiązuje selekcja na pięć tzw. frakcji: żółtą - metal i tworzywa sztuczne, niebieską - papier, zieloną - szkło, brązową - odpady biodegradowalne i czarną - zmieszane.

| red: sk