Radio Białystok | Gość | Bogdan Kalicki - dyrektor Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Białymstoku
- Zdarzają się sytuacje, że zespoły oczekują na przyjęcie, że są odsyłane z jednego szpitala do drugiego z powodu braku miejsc, więc zdarza się, że pacjent przebywa na pokładzie ambulansu do kilku godzin. Takie sytuacje u nas też miały miejsce - mówi dyrektor.
Jak pandemia wpływa na działalność zespołów ratowniczych? O tym z dyrektorem Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Białymstoku Bogdanem Kalickim rozmawia Lech Pilarski.
Lech Pilarski: Jak opisałby pan sytuację w Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratowniczego?
Bogdan Kalicki: Niewątpliwie pandemia komplikuje nam życie, nasze działania. Co prawda można określić, że sytuacja nieco się ustabilizowała, uległa nieznacznej poprawie, jeśli chodzi o personel.
Mieliśmy okres, kiedy blisko 50 osób było wyłączonych z powodu zakażenia Covidem bądź z powodu izolacji. Jeśli chodzi o ratowników i pielęgniarki to wszystkich pracowników mamy blisko 400, także było to około 10 proc.
Czy wszystkie zespoły wyjeżdżają? Jak dużo jest karetek, które są wykorzystywane?
Do tej pory, mimo tych ubytków, nie zdarzyło się, żeby z powodu absencji którykolwiek zespół nie wyjechał. Nasza działalność jest dosyć szeroka, bo poza ratownictwem medycznym, w ramach którego mamy 34 zespoły w całej firmie, mamy też zespoły transportowe, zespoły transportowe tzw. covidowe, zespoły wymazowe.
Czy są duże kolejki pod szpitalami? Czy długo musicie czekać?
Zdarzają się takie sytuacje, że zespoły oczekują na przyjęcie. Zdarzają się też takie sytuacje, że zespoły są odsyłane z jednego szpitala do drugiego z powodu braku miejsc, więc zdarza się, że pacjent przebywa na pokładzie ambulansu do kilku godzin. Takie sytuacje u nas też miały miejsce. Może nie było to aż w takim wymiarze, jak to dociera z mediów, że nawet kilkanaście do 20 godzin trwają tego rodzaju pielgrzymki. U nas, z tego, co pamiętam, najdłużej taka sytuacja trwała około 6 godzin.
To bardzo dużo. Nie da się nad tym jakoś zapanować?
Pozostaje to w dużej mierze poza naszym wpływem. My wieziemy zgodnie ze stanem pacjenta, posiłkując się informacją od lekarza koordynatora ratownictwa medycznego, który też nie zawsze posiada aktualne informacje, dlatego że informacja o wolnej bazie łóżkowej jest przygotowywana w określonych godzinach. Natomiast sytuacja jest bardzo zmienna i w momencie, kiedy zespół dojeżdża do danej izby przyjęć czy do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego, ten stan już może być nieaktualny.
Jeśli liczba pozytywnych testów nie będzie spadała, to poradzicie sobie? Wytrzymacie ten nacisk na służbę zdrowia?
Nie podejmuję się żadnych przewidywań. Mimo że z pandemią żyjemy już tych kilka miesięcy, to jednak obraz jest bardzo zmienny. Proszę zauważyć, jak odmiennie obecnie przebiega tzw. druga fala w stosunku do tego, co mieliśmy na wiosnę.
Jakie są różnice?
Proszę na przykład zwrócić uwagę na to, że wiosną - nie tylko w Polsce - trwały różnego rodzaju dywagacje, dlaczego w Europie Środkowo-Wschodniej jest stosunkowo mało przypadków na milion czy 100 tys. mieszkańców w stosunku do Europy Zachodniej. Dopatrywano się, że to być może kalendarz szczepień, czyli pełna gama i wysoka wyszczepialność były powodem tego, że tak znikomy odsetek osób chorował. Natomiast teraz jesteśmy praktycznie w czołówce Europy. Także to jest ta podstawowa zmiana.
O wiele więcej jest też ciężkich przebiegów. Przecież w szpitalach imiennych, które powstały wiosną, praktycznie hulał wiatr a obłożenie łóżek było znikome. Natomiast obecnie mamy takie ciągłe gonienie zajączka, ciągle dokładane są nowe łóżka, jest bariera, do której ciągle się zbliżamy i ciągle tę metę z dnia na dzień osiągamy.
Jak oceniać swój stan zdrowia i kiedy zadzwonić po pogotowie, żeby ta pomoc rzeczywiście miała sens?
Jeśli mówimy o Covidzie, to niewątpliwie takim niepokojącym objawem jest duszność. Proszę mi wierzyć, każdy, kto tego stanu dozna, niewątpliwie rozpozna go. Oczywiście przebiegi są bardzo różne.
Dominują objawy grypopodobne i z pewnością nie jest to powód do tego, aby wzywać zespoły ratownictwa. Natomiast jeśli występuje nasilona duszność, z pewnością jest to już taki sygnał alarmowy, który powinien być właśnie tym momentem, kiedy interwencja powinna być konieczna.
Gdyby atak pandemii się spotęgował, to kto jest w stanie wam pomóc?
W pewnych sytuacjach organizacyjnych mamy niewielką pomoc z WOT-u, jeśli chodzi o wymazy bądź transporty. Natomiast jeśli chodzi o samą pracę zespołów ratownictwa medycznego, to musi to być personel wykwalifikowany. Wiem, że służby - Straż czy wojsko - posiadają w swoich strukturach także pracowników medycznych, a dokładnie ratowników medycznych i tego rodzaju ludzie z pewnością byliby przydatni.
