Zabieram dziś Państwa w przeszłość. Ale tylko na moment. Bo żeby zachęcić do obejrzenia wyjątkowego serialu, będę musiał opowiedzieć o jego pierwowzorze. A jest nim słynny thriller Davida Cronenberga “Nierozłączni”, w którym wystąpił Jeremy Irons, grając podwójną rolę, czyli wcielając się w postać Elliota i jego brata bliźniaka.
Dominik Sołowiej poleca serial "Nierozłączne" | Pobierz plik.Częstym problemem przy wyświetlaniu playera jest używanie Adblocka.
Dłuższe dźwięki na niektórych wersjach przeglądarki Chrome są ucinane.
Film Cronenberga opowiada historię dwóch genialnych chirurgów, pracujących razem w prywatnej klinice, w której przeprowadzają operacje ginekologiczne. Elliota i Beverly łączy jednak nie tylko wspólna praca, ale i fascynacja kobietami przychodzącymi do ich kliniki. Bracia, wykorzystując swoje podobieństwo i niewątpliwy urok osobisty, wymieniają się partnerkami, prowadząc z nimi skomplikowaną, cyniczną grę. Ale kiedy jeden z nich zakochuje się bez pamięci, ich symbiotyczne połączenie nagle pęka. Finał zakończy się tragedią. Wspominam dziś o tym filmie, nakręconym w 1988 roku, bowiem w sieci pojawił się serial “Nierozłączne”, będący współczesną wersją filmu Cronenberga. Gra w nim ceniona, utalentowana i znana pod każdą szerokością geograficzną aktorka Rachel Weisz, którą widzieliśmy między innymi w "Wiernym ogrodniku", "Dziedzictwie Bourne'a", "Wrogu u bram" i "Źródle".
Weisz, podobnie jak Jeremy Irons, pokazuje się na ekranie jako Elliot i jej siostra Beverly - bliźniaczki, ginekolożki, właścicielki renomowanej nowojorskiej kliniki, silnie związane ze sobą kobiety, które pracują razem i wspólnie spędzają czas. Ich zaangażowanie w pracę staje się swoistą obsesją, bo Elliot i Beverly marzą o tym, by pomóc kobietom w rodzeniu dzieci. Ale w swoich marzeniach posuwają się zdecydowanie za daleko, łamiąc wszelkie normy, zasady i kodeksy etyki lekarskiej (Elliot pracuje m. in. nad stworzeniem życia poza macicą i chce opracować metodę, dzięki której kobiety mogłyby włączać i wyłączać menopauzę w nieskończoność). Ale na zawodowych dramatach się nie skończy. Co przytrafi się Elliot i Beverly? Tego Państwu nie powiem, zachęcając do obejrzenia wstrząsającego serialu, po którym nie będziemy mogli zasnąć.
Jeśli znacie twórczość Davida Cronenberga, to wiecie, że jego filmy wywołują w widzach egzystencjalne mdłości. Reżyser zagląda m. in. do wnętrza ludzkiego organizmu, eksplorując jego przestrzeń oraz zastanawiając się, co z naszego ciała możemy zrobić, z czym go połączyć, jak przesunąć granice jego wytrzymałości. Tym tropem idą twórcy serialu “Nierozłączne”, szerokim gestem korzystając z motywów wykorzystywanych przez Davida Cronenberga. Ale w tym przypadku naturalistyczne obrazy są częstsze i intensywniejsze, zwielokrotnione i bardziej wymowne.
Mamy więc przejmujące sceny porodów i zbliżenia, od których kręci się w głowie. Wszystko zrealizowane perfekcyjnie, z detalami, jakby rzeczywiście kamera rejestrowała prawdziwy zabieg lub operację. Sama Rachel Weisz w wywiadzie dla magazynu “Vanity Fair” przyznaje, że na plan zdjęciowy zapraszani byli specjaliści, którzy sprawdzali, czy ruchy, jakie aktorka wykonywała podczas sceny wyciągania dziecka z brzucha matki, były autentyczne. Ale w przypadku tego serialu nie forma jest tylko ważna. Chociaż “Nierozłączne” w warstwie fabularnej powielają treść filmu Cronenberga, to serial ma w sobie potencjał interpretacyjny, którego na próżno szukalibyśmy w pierwowzorze. Bohaterkami tej produkcji są bowiem lekarki, które z racji swojej płci mogą w pełni utożsamiać się z pacjentkami, bo łączy je wspólnota ciała i emocji. Dlatego “Nierozłączne” w subtelny sposób pokazują niuanse związane z tym, jak swoją pracę i relację z pacjentkami postrzegać mogą ginekolożki. I nie chodzi tu wyłącznie o kwestię profesjonalizmu, tylko o emocjonalną nić porozumienia, łączącą ludzi tej samej płci. To dlatego “Nierozłączne” inspirują do analiz feministycznych, do przyjrzenia się roli kobiet we współczesnym świecie, wreszcie do uważnej refleksji o procesie powstawania życia. Spróbujmy więc zmierzyć się z tym serialem, wcześniej oglądając film Davida Cronenberga. Ostrzegam jednak: to kino dla widzów odważnych.
Pewnie zauważyliście, że rzadko piszę o rodzimych produkcjach, godnie rywalizujących ze światowymi tytułami, gdyż ich ilość jest bardziej niż skromna. Dziś więc mam dla słuchaczy Radia Białystok propozycję, pod którą mogę się podpisać obiema rękami (choć jestem leworęczny). To “Rojst” w reżyserii Jana Holoubka - twórcy takich hitów jak “Wielka woda” czy “25...
Przed nimi jeszcze matura, ale pierwszy egzamin na zakończenie nauki już za nimi. Szesnaścioro uczniów ostatniej klasy Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Wojciecha Kossaka w Łomży obroniło swoje prace dyplomowe.
Zainteresowanie tym filmem w Białymstoku było tak duże, że z powodu kolejki przed kinem Forum seans zaczął się z 25-minutowym opóźnieniem i zorganizowano dodatkowy pokaz. Film dokumentalny "Magia Podlasia. Szeptuchy" w reżyserii Małgorzaty Szyszki opowiada o szeptuchach i szeptunach, o medycynie ludowej, magii oraz o ludzkich pragnieniach i oczekiwaniach.
Od piątku (19.04) na Stadionie Miejskim w Białymstoku zacznie się bardzo intensywny czas spotkań autorskich, podpisywania książek i wybierania wśród nowości. 11. edycja Targów Książki w Białymstoku oraz Festiwal Literacki "Na pograniczu kultur" jak zawsze zgromadzi pasjonatów literatury.
Czy można w środku miasta, a nawet w środku galerii posiedzieć na trawie? Taka okazja nadarza się właśnie przy ulicy Legionowej, gdzie swoje prace łączące muzykę i projekcje video pokazuje Emil Zenko.
Czy można obraz ubrać w kolię? Albo damie sportretowanej na płótnie nałożyć kolczyki? Dzieła sztuki ubrane w klejnoty można oglądać w Galerii Sleńdzińskich przy Rynku Kościuszki.
Wszystko miało być proste, budynek miał przejść generalny remont i być otwarty do 2023 r. Okazało się, że remont zabytkowej siedziby Teatru Dramatycznego im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku potrwa jeszcze jakiś czas, bo procedury trzeba było zaczynać ponownie.
Obrazy Beksińskiego zanimowane przez sztuczną inteligencję, a nad wszystkim czuwa białostocki artysta. Kobas Laksa, bo o nim mowa, to twórca sztuk wizualnych, który ostatnio animował malarstwo Zdzisława Beksińskiego.
Jak pokazać na zdjęciach tzw. przestrzeń liminalną, czyli „przestrzeń pomiędzy czymś, a czymś”? Tego trudnego zadania podjęli się uczestnicy 5. edycji internetowego konkursu fotograficznego dla amatorów z naszego regionu, który organizuje Podlaski Instytut Kultury.
Prowadzący:
Andrzej Bajguz
