Zabieram dziś Państwa w przeszłość. Ale tylko na moment. Bo żeby zachęcić do obejrzenia wyjątkowego serialu, będę musiał opowiedzieć o jego pierwowzorze. A jest nim słynny thriller Davida Cronenberga “Nierozłączni”, w którym wystąpił Jeremy Irons, grając podwójną rolę, czyli wcielając się w postać Elliota i jego brata bliźniaka.
Dominik Sołowiej poleca serial "Nierozłączne" | Pobierz plik.Częstym problemem przy wyświetlaniu playera jest używanie Adblocka.
Dłuższe dźwięki na niektórych wersjach przeglądarki Chrome są ucinane.
Film Cronenberga opowiada historię dwóch genialnych chirurgów, pracujących razem w prywatnej klinice, w której przeprowadzają operacje ginekologiczne. Elliota i Beverly łączy jednak nie tylko wspólna praca, ale i fascynacja kobietami przychodzącymi do ich kliniki. Bracia, wykorzystując swoje podobieństwo i niewątpliwy urok osobisty, wymieniają się partnerkami, prowadząc z nimi skomplikowaną, cyniczną grę. Ale kiedy jeden z nich zakochuje się bez pamięci, ich symbiotyczne połączenie nagle pęka. Finał zakończy się tragedią. Wspominam dziś o tym filmie, nakręconym w 1988 roku, bowiem w sieci pojawił się serial “Nierozłączne”, będący współczesną wersją filmu Cronenberga. Gra w nim ceniona, utalentowana i znana pod każdą szerokością geograficzną aktorka Rachel Weisz, którą widzieliśmy między innymi w "Wiernym ogrodniku", "Dziedzictwie Bourne'a", "Wrogu u bram" i "Źródle".
Weisz, podobnie jak Jeremy Irons, pokazuje się na ekranie jako Elliot i jej siostra Beverly - bliźniaczki, ginekolożki, właścicielki renomowanej nowojorskiej kliniki, silnie związane ze sobą kobiety, które pracują razem i wspólnie spędzają czas. Ich zaangażowanie w pracę staje się swoistą obsesją, bo Elliot i Beverly marzą o tym, by pomóc kobietom w rodzeniu dzieci. Ale w swoich marzeniach posuwają się zdecydowanie za daleko, łamiąc wszelkie normy, zasady i kodeksy etyki lekarskiej (Elliot pracuje m. in. nad stworzeniem życia poza macicą i chce opracować metodę, dzięki której kobiety mogłyby włączać i wyłączać menopauzę w nieskończoność). Ale na zawodowych dramatach się nie skończy. Co przytrafi się Elliot i Beverly? Tego Państwu nie powiem, zachęcając do obejrzenia wstrząsającego serialu, po którym nie będziemy mogli zasnąć.
Jeśli znacie twórczość Davida Cronenberga, to wiecie, że jego filmy wywołują w widzach egzystencjalne mdłości. Reżyser zagląda m. in. do wnętrza ludzkiego organizmu, eksplorując jego przestrzeń oraz zastanawiając się, co z naszego ciała możemy zrobić, z czym go połączyć, jak przesunąć granice jego wytrzymałości. Tym tropem idą twórcy serialu “Nierozłączne”, szerokim gestem korzystając z motywów wykorzystywanych przez Davida Cronenberga. Ale w tym przypadku naturalistyczne obrazy są częstsze i intensywniejsze, zwielokrotnione i bardziej wymowne.
Mamy więc przejmujące sceny porodów i zbliżenia, od których kręci się w głowie. Wszystko zrealizowane perfekcyjnie, z detalami, jakby rzeczywiście kamera rejestrowała prawdziwy zabieg lub operację. Sama Rachel Weisz w wywiadzie dla magazynu “Vanity Fair” przyznaje, że na plan zdjęciowy zapraszani byli specjaliści, którzy sprawdzali, czy ruchy, jakie aktorka wykonywała podczas sceny wyciągania dziecka z brzucha matki, były autentyczne. Ale w przypadku tego serialu nie forma jest tylko ważna. Chociaż “Nierozłączne” w warstwie fabularnej powielają treść filmu Cronenberga, to serial ma w sobie potencjał interpretacyjny, którego na próżno szukalibyśmy w pierwowzorze. Bohaterkami tej produkcji są bowiem lekarki, które z racji swojej płci mogą w pełni utożsamiać się z pacjentkami, bo łączy je wspólnota ciała i emocji. Dlatego “Nierozłączne” w subtelny sposób pokazują niuanse związane z tym, jak swoją pracę i relację z pacjentkami postrzegać mogą ginekolożki. I nie chodzi tu wyłącznie o kwestię profesjonalizmu, tylko o emocjonalną nić porozumienia, łączącą ludzi tej samej płci. To dlatego “Nierozłączne” inspirują do analiz feministycznych, do przyjrzenia się roli kobiet we współczesnym świecie, wreszcie do uważnej refleksji o procesie powstawania życia. Spróbujmy więc zmierzyć się z tym serialem, wcześniej oglądając film Davida Cronenberga. Ostrzegam jednak: to kino dla widzów odważnych.
Kto wie, czy nie jest to najdłużej działająca scena. Wzmianka o Tykocińskim Teatrze Amatorskim pojawiła się dokładnie 109 lat temu. Warto wiedzieć, że właśnie w Tykocinie grupa aktorów przygotowuje specjalne spektakle.
Po długiej nieobecności wracają koncerty z cyklu Muzyka Mistrzów Baroku.
"No, nie!" - to najczęstszy komentarz zdarzeń wygłaszany przez bohatera bajki Marty Guśniowskiej, który stał się także bohaterem spektaklu przygotowanego przez Teatr Lalki i Aktora w Łomży.
Festiwal Zebrane w tym roku - to jakościowe wydarzenia literackie.
Ból fizyczny był, jest i będzie częścią życia. Tak już bowiem jesteśmy skonstruowani, że z każdą upływającą chwilą nasze ciało traci witalność, elastyczność i odporność na choroby.
Po lekturze tej książki być może inaczej spojrzymy na nasze miasta? Michał Książek w swoim “Atlasie dziur i szczelin” zachęca nas do tak zwanych “biodróży“, choćby na trasie naszych codziennych wędrówek do pracy, czy szkoły.
Druga konferencja z cyklu Symposium Branicianum o tytule "Elżbiety, Ludwiki, Izabele - Kobiety w przestrzeni publicznej i prywatnej w Rzeczypospolitej XVIII wieku" właśnie dobiegła końca.
To wizualna opowieść o współczesnym świecie i kondycji społecznej - wystawę fotograficzną "Alternatively" można oglądać w Operze i Filharmonii Podlaskiej.
Duże emocje towarzyszyły premierowym projekcjom filmu Agnieszki Holland "Zielona granica”. Do przepychanek doszło, gdy reżyserka pojawiła się w jednym z kin Helios w Białymstoku.
Prowadzący:
Andrzej Bajguz
