Radio Białystok | Magazyny | Podróże po kulturze | Dominik Sołowiej poleca serial "Black Doves"

Dominik Sołowiej poleca serial "Black Doves"

5.01.2025, 10:32, akt. 10:34

Dziwny jest to serial: z jednej strony to produkcja szpiegowska, w której pojawiają się tajniacy z CIA i MI5, a z drugiej - to historia kilku przyjaciół, których połączyła wspólna robota, tj. rozwikłanie sekretu śmierci chińskiego ambasadora, który zmarł w jednym z ekskluzywnych londyńskich hoteli po przedawkowaniu narkotyków, a jego córka została porwana przez agenta amerykańskiego wywiadu.

Dominik Sołowiej, fot. Monika Kalicka

Uwielbiam kino szpiegowskie, szczególnie te z Wielkiej Brytanii - mroczne, niepokojące, przesycone atmosferą książek mistrza gatunku Johna Le Carrégo. Do takich produkcji należy chociażby serial “Nocny recepcjonista”, “The Game” albo cykl filmów “Worricker” z Billem Nighym w roli głównej. Ich bohaterowie nie posługują się supernowoczesnymi technologiami, nie zakładają podsłuchów i nie włamują się na smartfony. Wprost przeciwnie: aby pokonać przeciwnika, wykorzystują inteligencję, spostrzegawczość i wiedzę psychologiczną. Wydają się przez to odrobinę zacofani i staroświeccy, ale jest w nich coś, co przyciąga naszą uwagę: naturalność, szczerość i prawdziwość (nawet jeśli doskonale wiemy, że ich losy są wyssane z palca). Ja sam, mówiąc te słowa, staję się sentymentalnym piewcą przeszłości, bo wiadomo, że świat wywiadu to dziś wszędobylska technologia, dzięki której szpiedzy i agenci podsłuchują nas nie ruszając się z biura. I są przy tym ekstremalnie skuteczni. Niestety, kiedy o niuansach ich pracy próbujemy opowiedzieć w scenariuszu filmowym albo serialowym, wychodzi nuda i banalność, bo jeśli szpiegowanie to tylko wyrafinowana technologia, to nie ma tu miejsca na opowieść o człowieku.

Skąd ten mocno przydługi wstęp? Do jego napisania zainspirował mnie serial “Black Doves”, w którym wystąpili m. in. Keira Knightley i Ben Whishaw. Dziwny jest to serial: z jednej strony to produkcja szpiegowska, w której pojawiają się tajniacy z CIA i MI5, a z drugiej - to historia kilku przyjaciół, których połączyła wspólna robota, tj. rozwikłanie sekretu śmierci chińskiego ambasadora, który zmarł w jednym z ekskluzywnych londyńskich hoteli po przedawkowaniu narkotyków, a jego córka została porwana przez agenta amerykańskiego wywiadu. W całą sytuację wplątany zostaje minister obrony Wielkiej Brytanii, którego żona nie jest tą osobą, za którą się podaje (bo w rzeczywistości od kilkunastu lat szpieguje swojego męża, wykradając mu najtajniejsze sekrety). Owej agentce (w tej roli Keira Knightley) pomagać będzie płatny morderca i szpieg, który nie tylko stawi czoła międzynarodowej organizacji morderców, ale i sprzeciwi się niezadowolonym klientom, którzy kiedyś zlecili mu kilka lukratywnych zabójstw i nie doczekali się ich realizacji. Przy okazji poznamy jego bogate życie erotyczne, bo Sam nie będzie stronił od spotkań ze swoimi kochankami, dyskutując o uczuciach między kolejnym zleconym zabójstwem a lampką ulubionego szampana. Całość uzupełnią losy zakręconych 20-kilkulatek, które mają niewyparzone języki, uwielbiają imprezy, ploteczki, kino, dobrą muzykę i mocne alkohole, zarabiając na wszystko jako płatne zabójczynie, zatrudnione u pewnej starszej pani, rządzącej podziemiem Londynu. Dziwnie to wszystko brzmi, prawda? A jeśli dorzucimy do tego bezwzględną korporację najemników i skorumpowanego premiera, otrzymamy paranoiczny, mocno przerysowany, postmodernistyczny serial, z którym widzowie przyzwyczajeni do klasycznego kina szpiegowskiego będą mieli duży problem. I z tego względu serial “Black Doves” nie zaliczę do grona moich ulubionych brytyjskich produkcji, właśnie ze względu na jego niespójną fabułę, w której wątki biograficzne przeszkadzają w odbiorze fabuły szpiegowskiej, czyli odrywają nas od tego, co najważniejsze. Poza tym “Black Doves” to coś w rodzaju kina dla młodszych, dwudziestokilkuletnich widzów, którzy lubią produkcje nie trzymające się równo gatunkowego kanonu, produkcje pod płaszczykiem powagi przemycające dowcip i autoironię, odrobinę szydercze i prześmiewcze, puszczające oko do widza, skupiające się nie tylko na polityce (jak w przypadku “Black Doves”), ale i na kwestiach osobistych, związanych m. in. z seksem i uzależnieniem od alkoholu i narkotyków. Takie sprawy są oczywiście ważne, więc pojawiają się w najlepszych szpiegowskich filmach i serialach, ale tam są zawsze spójne z głównym nurtem fabuły, uzupełniają opowieść, a nie są czymś, co reżyser wrzucił do scenariusza jakby dla zabawy, by nihilistycznie rozsadzić to, co z takim pietyzmem budował. Dlatego proponuję Państwu obejrzenie serialu “Black Doves”, ale po wcześniejszym zapoznaniu się chociażby z genialnym “Nocnym recepcjonistą”. Zobaczycie wtedy, że pewnych konwencji gatunkowych nie powinno się naruszać, bo w przeciwnym razie powstaje szpiegowsko-obyczajowy miszmasz, który spodoba się wyłącznie wielbicielom rolek na TikToku albo Instagramie.