Jego biografię można utkać z samych anegdot. Bohdan Łazuka, choć zwykle nie grał głównych ról, zawsze cieszył się sympatią widzów. Książka „Przypuszczam, że wątpię” to zapis pasjonującej rozmowy z tym znanym i lubianym w Polsce aktorem, piosenkarzem i satyrykiem. To opowieść o środowisku, które Bohdan Łazuka poznał i współtworzył, o aktorstwie, kobietach, o barwnym i jednocześnie zgrzebnym życiu w PRL-u.
W latach 60. ubiegłego stulecia młody Łazuka był u szczytu popularności. Rozchwytywany przez reżyserów, kochany przez publiczność, swobodnie poruszał się na scenach festiwalowych, kabaretowych, teatralnych, na planach filmowych i wśród artystycznej bohemy. Zawsze w doborowym towarzystwie. W kolejnej dekadzie umocnił wizerunek świetnego aktora, zwłaszcza komediowego, w filmach Stanisława Barei, Tadeusza Chmielewskiego, Jerzego Gruzy. Do historii przeszła jego rola w „Nie lubię poniedziałku”, gdzie był jakby sobą samym, artystą, który w Warszawie, po nocnym recitalu, w nonszalanckim nastroju, bez cienia stresu wędruje do domu wzdłuż torów tramwajowych z korbą od samochodu. W latach 80. i 90. Łazuka częściej wybierał kabaret. Dużo jeździł z koncertami po Polsce i świecie. Pozostał wędrującym aktorem do dziś. Ostatnio częściej znów widać go w filmach. Ma też stałą przystań w postaci Mazowieckiego Teatru Muzycznego.
Dowcipny, elegancki, szarmancki, a kiedy trzeba dosadny. Lekkoduch, który docenił wartość rodziny. Miał cztery żony, jednak wciąż nie wie, dlaczego kobiety są tak atrakcyjne. W rozmowie z Karoliną Prewęcką dzieli się swoimi przemyśleniami na temat rodziny, zawodu aktora, Polski, cywilizacji. I prosi, żeby nie traktować jego historii jako zamkniętej. Ma jeszcze wiele do powiedzenia, ale wyznaje, że bywają momenty, kiedy stokroć wymowniejsze wydaje mu się milczenie.
Atutem książki są smakowite anegdoty ze świata artystycznego oraz wypowiedzi przyjaciół i znajomych Bohdana Łazuki, m.in.: Daniela Olbrychskiego, Olgi Lipińskiej, Grażyny Szapołowskiej, Marii Czubaszek, Jerzego Owsiaka, Krzysztofa Kowalewskiego, Barbary Krafftówny i Vadima Brodskiego.
Bohdan Łazuka (ur. 1938), aktor filmowy i teatralny, piosenkarz. Rodzinnie związany z Lubelszczyzną. Absolwent PWST w Warszawie, uczeń Ludwika Sempolińskiego i Kazimierza Rudzkiego. Laureat pierwszej nagrody na pierwszym Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu (1963). Wykonawca wielu przebojów, między innymi: „To było tak”, „Dzisiaj, jutro, zawsze”, „Bo to się zwykle tak zaczyna”, „Bohdan, trzymaj się”, „Tajemnice Mundialu”. Występował w „Kabarecie Starszych Panów”. Należał do artystycznego środowiska nadającego ton polskiej kulturze w latach 60. i 70. XX wieku. Znany z popularnych filmów, zwłaszcza komediowych. Związany z kilkoma warszawskimi teatrami: Współczesnym, Syreną, Kwadratem, Rozmaitościami, Komedią. W połowie lat 90. zrezygnował ze stałego etatu, ale do dziś pozostał bardzo aktywny. Koncertuje po Polsce, gra w filmach i serialach, występuje w Mazowieckim Teatrze Muzycznym im. Jana Kiepury w Warszawie.
Karolina Prewęcka (ur. 1967), dziennikarka prasowa, autorka wielu tekstów o tematyce medialnej, a także reportaży, portretów, wywiadów, recenzji. Wolny strzelec. Z zamiłowania i wykształcenia etnograf po Uniwersytecie Warszawskim. Pochodzi z Kujaw.
O Bohdanie Łazuce – cytaty z książki
Bohdan jest obdarzony oszałamiającym talentem, aktorskim, muzycznym, tanecznym. Stworzył świetne kreacje w filmie, teatrze, w kabarecie. Urodził się z talentem, ale zadbał o jego rozwój. Jest artystą z najwyższej półki i niepowtarzalnym. Tak wyjątkowym, jakim był na przykład Zbigniew Cybulski, ale Cybulski jednak nie śpiewał tak dobrze jak Bohdan.
Vadim Brodski
Boguś był uznany za zjawisko od początku swojej drogi artystycznej i tak określa się go nadal. Jest obdarzony rzadką cechą nawet w środowisku aktorskim. Boguś ma bowiem wyjątkowy, nieprzemijający czar, wynikający z jego osobowości i ze środków wyrazu, którymi dysponuje.
Krzysztof Kowalewski
Bo Bohdan to wyjątkowy, nadzwyczajny egzemplarz. Biały kruk. Miks talentów, zwłaszcza niepowtarzalnego muzyczno-aktorskiego, ale też tanecznego. Gdyby Bohdan poszedł do baletu, jestem pewna, że tam też dałby popis swojego talentu.
Barbara Krafftówna
Bohdan był już legendą, kiedy ja dopiero zaczynałem startować w zawodzie aktora. (...) To było jakieś szaleństwo, entuzjazm wokół tego młodziutkiego, takiego szczuplutkiego wówczas chłopca. Gdziekolwiek byliśmy, w STS-ie czy gdzie indziej, gdzie Bohdan zaszczycał nas swoją obecnością na widowni, natychmiast cała elita Warszawy prosiła go, żeby w przerwie, między bufetem a toaletą, coś zaśpiewał. On, jak Kiepura, wchodził na stolik, śpiewał, nawet a cappella, i natychmiast pojawiał się jakiś pianista, który mu akompaniował.
Daniel Olbrychski
Dobrego aktora poznaje się po tym, czy umie skupić uwagę widzów. Bohdan świetnie spełnia ten najważniejszy warunek sztuki aktorskiej. Jest wyjątkowy, niepowtarzalny, nadzwyczajny. Te przymiotniki najkrócej obejmuje określenie: jest inny, a dzięki temu – rozpoznawalny. Wspomnę też jego wdzięk, a zwłaszcza błyskotliwy dowcip.
Olga Lipińska
Bohdan jest geniuszem, ewenementem, wyjątkowym przypadkiem w polskim aktorstwie. Jego talent pozwolił mu wielokrotnie zapełniać Salę Kongresową, gdzie występował ze swoim recitalem. Żadnemu Polakowi się to nie udało. Był w jednej osobie i naszym Frankiem Sinatrą, i Charles’em Aznavourem w wodewilowym wydaniu.
Grażyna Szapołowska
Prywatnie tu: tudorotasokolowska.pl
Prowadzący:
Dorota Sokołowska
