Radio Białystok | Magazyny | Podróże po kulturze | Dominik Sołowiej poleca film “Kochanica króla Jeanne du Barry”

Dominik Sołowiej poleca film “Kochanica króla Jeanne du Barry”

26.11.2023, 10:16, akt. 09:19

Byłem dotąd przekonany, że filmy kostiumowe niczym już nie mogą mnie zaskoczyć. Jako wielbiciel niezapomnianej, ponadczasowej ekranizacji “Niebezpiecznych związków” Pierra de Laclosa z nieufnością podchodziłem do każdej kolejnej produkcji, pokazującej skomplikowane życie królów, magnatów i możnych.

Dominik Sołowiej, fot. Monika Kalicka

Kiedy więc pojawił się film “Kochanica króla Jeanne du Barry”, do jego obejrzenia skusił mnie wyłącznie Johnny Depp, który w tym obrazie wcielił się w rolę Ludwika XV. Chociaż aktor ten jest w stanie zagrać każdą scenę, w dowolnym wcieleniu, zastanawiałem się, czy tym razem udźwignie coś, co wydawało się nie do końca dla niego stworzone. I czy poradził już sobie z problemami, które przysporzyła mu rozprawa sądowa z byłą żoną Amber Heard. Na szczęście Johnny Depp sprostał zadaniu, kreując postać całkowicie odmienną od jego dotychczasowych kreacji. Bo jego Ludwik XV po prostu niewiele w tym filmie mówi. Jest przygaszony, smutny, refleksyjny, a jeśli już się uśmiecha, to tylko po to, by okazać komuś odrobinę życzliwości. Ważne jest jedna to, że “Kochanica króla Jeanne du Barry” jest filmem, w którym najwięcej do powiedzenia mają kobiety, chociaż to opowieść o bardzo niewesołych dla nich czasach. Dlatego Johnny Depp świadomie usuwa się na drugi plan.

Film zaczyna się słodko i niewinnie. Na skąpanym w słońcu polu starszy mężczyzna, siedząc pod rozłożystym parasolem, maluje portret małej dziewczynki. Jest nią Jeanne - córka księdza i służącej, inteligentna, pełna życia i przede wszystkim głodna wiedzy osóbka, która bardzo szybko zaczyna rozumieć, jak skonstruowany jest świat i co trzeba zrobić, by odnosić w nim sukcesy. Ktoś z jej pochodzeniem, z nizin społecznych, bez pieniędzy i koneksji, nie ma szans na wyrwanie się z biedy. Ale Jeanne ma coś, czego pożądają mężczyźni: obłędną urodę, która hipnotyzuje każdego. Dlatego już jako młoda kobieta, a właściwie nastolatka, Jeanne zaczyna rozkochiwać w sobie arystokratów, którzy, w zamian za jej wdzięki, gwarantują jej ochronę, dostatek i wszelkie uciechy, zarezerwowane wyłącznie ludziom bogatym. I tak Jeanne staje się luksusową kurtyzaną, którą odwiedzają książęta, hrabiowie i baronowie. Jako własność pana du Barry - muszę tu niestety użyć tego określenia, ale jest ono adekwatne do historii, o której Państwu opowiadam - Jeanne trafia na dwór Ludwika XV, by tam zainteresować sobą władcę, stać się jego nałożnicą i dzięki temu spłacić dług wobec mężczyzny, z którym razem prowadzi ekskluzywny dom schadzek. Jak się nietrudno domyślić, przepiękna Jeanne wpada w oko króla. Na dworze wybucha skandal, bowiem rodzina Ludwika XV oraz wysoko postawieni dworzanie nie mogą pogodzić się z tym, że król tak często zmienia kobiety, a na dodatek nie stroni od osób pochodzących z najniższych warstw. Ale Jeanne jest pewna siebie. Dlatego postanawia podjąć walkę o miłość króla, pozycję na dworze i swoją przyszłość, zależną wyłącznie od zmiennych, kapryśnych sympatii Ludwika XV. Smaczku całej opowieści dodaje fakt, że Jeanne du Barry jest autentyczną postacią. A jej relacje z królem Ludwikiem XV zostały opisane w kronikach, których lektura wywoływać może niezdrowe rumieńce na twarzy co bardziej wrażliwych czytelników. Jeśli dodamy, że w filmie o francuskim dworze pojawia się także wnuk Ludwika XV, czyli Ludwik XVI (Król-Słońce) i jego żona Maria Antonina, całość nabierze elektryzującej pikanterii. Bo życie w Wersalu, szczególnie w tamtych libertyńskich czasach, to niewyczerpane bogactwo historii idealnie nadających się na szklane ekrany.

“Kochanica króla Jeanne du Barry” to produkcja, która zachwyci każdego wielbiciela i wielbicielkę filmów historycznych (chociaż naukowcy są tym filmem rozczarowani). Wszystko tu zostało zrobione z najwyższym pietyzmem. Dobór strojów i makijaży (noszonych przez panie i panów), kalejdoskop wyrazistych fizjonomii (przerażających, komicznych i frapujących zarazem), spektakularne widoki Wersalu, krwiste dialogi, kontrowersyjne sceny obyczajowe, doskonała gra aktorska Maïwenn, wcielającej się w rolę Jeanne du Barry (Maïwenn to także reżyserka “Kochanicy…”), oraz obecność Johnny’ego Deppa, który, nawet jak nic nie mówi, to gra w stu procentach. Oto film, którego nie można sobie darować. A w związku z tym, że w każdym felietonie przemycam Państwu literackie propozycje, to tym razem chciałbym polecić cykl powieściowy Maurice’a Druona “Królowie przeklęci”. Będzie to doskonałe uzupełnienie seansu filmowego. Zapraszam więc w podróż do XVIII-wiecznej Francji, na królewski dwór, który bawi się, kocha i nie myśli o przyszłości (a ta nadejdzie już wkrótce, w postaci zimnego ostrza gilotyny).