Radio Białystok | Magazyny | Powieść tygodnia | Beya o sobie, filmie, ludziach i marzeniach

Beya o sobie, filmie, ludziach i marzeniach

4 listopada 2023

POWIEŚĆ TYGODNIA

Na swoim koncie ma ponad pięćdziesiąt ról filmowych i serialowych, choć droga do aktorstwa wiodła go licznymi zakrętami: od niełatwego dzieciństwa, które spędził naprzemiennie w Wałbrzychu i Białymstoku, poprzez technikum elektryczne, niesamowite przygody za bramą koszar, pracę na kolei, aż po egzamin do szkoły teatralnej, o którym dowiedział się zupełnie przypadkowo. Zanim jednak trafił do obsady kultowej serii filmów „U Pana Boga...” w reżyserii Jacka Bromskiego, przez dwadzieścia lat wiódł spokojne życie etatowego aktora w Białostockim Teatrze Lalek. Swoje doświadczenia przez lata przekazywał również młodym adeptom, jako wykładowca białostockiego wydziału warszawskiej PWST. Wielki sukces filmu „U Pana Boga za piecem” i dwie kolejne części przyniosły mu ogólnopolską rozpoznawalność.

- Miałem – i mam, bo przecież jeszcze nie umieram – ogromne szczęście do ludzi. Pracowałem z wybitnymi reżyserami, grałem ze świetnymi koleżankami i kolegami po fachu. Przez to moje życie z perspektywy czasu traktuję jako jedną wielką przygodę, bo ciągle byłem w jakimś ruchu: nowe role, nowi reżyserzy, próby, kolejne premiery – adrenalina, napięcie... To nie pozwalało mi się zestarzeć, bo praktycznie przechodziłem płynnie z projektu w projekt. Jedyne, o co mogę mieć jakieś mikroskopijne pretensje – głównie do filmu i serialu – to o to, że zazwyczaj obsadzano mnie, jak to się mówi: po warunkach. Czyli grałem poniekąd siebie z pewną, mimo wszystko, różnicą. Obsadzano mnie w rolach rubasznych nerwusków, policjantów, prokuratorów albo prowincjonalnych proboszczów o dość pospolitym wyglądzie, bo przecież nie jestem typem amanta. (…) Tymczasem ciągnęło mnie, aby zagrać wreszcie kogoś wbrew warunkom – w jakiejś historii o wielkiej miłości na przykład albo skrajnie odwrotnie: jakiegoś zboczeńca czy sadystę chętnie bym zagrał, bo to byłby nie lada wyczyn. Co nie znaczy, że nie realizowałem się w zadaniach stricte komediowych, z których jestem kojarzony. Jak to mówią: jaki kraj, taki de Funès – wspomina Andrzej Beya-Zaborski.

Książka „U Pana Boga na dywaniku” to zapis ośmiu miesięcy wieczornych rozmów, jakie z aktorem przeprowadził Krzysztof Kędziora – dramaturg, dziennikarz i lektor telewizyjny. Jak zapewnia współautor: czytelnicy na pewno się nie zawiodą.

- Książka jest jednocześnie niezwykle zabawna, mądra, a momentami skłania również do refleksji i wzruszeń. Czyli jest taka, jak jej bohater. Andrzej jest mistrzem w opowiadaniu anegdot i historii ze swojego życia, na bazie których mogłoby powstać kilka dobrych komedii. Ale chciałem pokazać go również od tej strony, od której ja sam znam go od lat: jako niezwykle ciepłego, dobrego człowieka, bardzo oddanego swojej rodzinie, swoim przyjaciołom. Myślę, że mogę spokojnie polecić „U Pana Boga na dywaniku” jako antidotum na jesienną depresję, bo będzie się i z czego pośmiać i nad czym zastanowić – mówi Krzysztof Kędziora.

Książkę można też kupić z autografem Andrzeja Zaborskiego, pod adresem: www.nadywaniku.art.

Krzysztof Kędziora, "U Pana Boga na dywaniku". Wydawnictwo Nawiasem mówiąc...
Adaptacja Mirosław Bielawski, realizacja Kamil Kalicki, czyta Andrzej Beya-Zaborski, na antenie Polskiego Radia Białystok o 4.40, 9.40 i 22.40.